Het album “Les Correspondances” is een samenwerking, zoals de titel al aangeeft, tussen het quintet van Christophe Panzani, het strijkkwartet ven Quatuor Vocce en het houtblazergezelschap Arte Combo aangevuld met harpiste Isabelle Olivier. Het is dus een (geslaagde) mix van jazz en klassiek met drie composities van Christophe Panzani en drie klassieke stukken van Erik Satie, Darius Milhaud en Olivier Messiaen, alles live opgenomen in het Arsenal de Metz in Frankrijk. Christophe Panzani (1975) is een Franse saxofonist/componist/bandleider, hij werd bekend door zijn deelname aan de Big Band van Carla Bley in 2002 waarmee hij speelde op alle Europese Jazz festivals met muzikanten als Steve Swallow, Billy Drummond en natuurlijk Carla Bley. Hij speelt ook in de Parijse underground groep The Drops en is actief met het hip hop project de Thiefs en de band The Watershed. Met zijn quintet maakte hij sinds 2016 vier cd’s , “Les Correspondances” is nummer 5.

De titel verwijst naar de twee achtergronden van Panzani, het ene gedeelte is Frans het andere Amerikaans, zwart Amerikaans. Hij groeide op in Frankrijk en studeerde daar muziek via een klassieke route, hij volgde de muziek van Ravel, Debussy en Milhaud om de simpele reden dat zij tot de zeldzame componisten behoren die hebben geschreven voor de saxofoon. Maar in dezelfde tijd kreeg hij cadeaus, eerst lp’s later cassettes en zodoende leerde hij de jazz kennen, zijn hele jeugd bestond uit het studeren van Franse klassieke muziek en het luisteren naar jazz. Een belangrijke rol speelde zijn tante uit Amerika die op bezoek kwam, het werd hem duidelijk dat de Franse muziek uit de eerste helft van de 20ste eeuw en de jazz uit dezelfde periode veel met elkaar gemeen hadden. Zodoende is dit album een manier om eer te bewijzen aan de muzikale taal die aan beide zijden van de Atlantische oceaan wordt gecreëerd en de manier waarop ze met elkaar communiceren, beïnvloeden en verrijken. Vandaar dus de combinatie van composities van Panzani en drie klassieke werken en dan ook nog met een samenstelling van drie verschillende groepen, dat lijkt een flinke uitdaging die twijfels oproept aan het resultaat, maar in de hedendaagse jazz met musici die zich met veel gemak bewegen in meerdere muzikale stromingen ligt dat inmiddels veel makkelijker. Daarom is dit album een uitermate geslaagde synthese tussen jazz en klassiek, hoewel hier en daar met een muzikale bokkensprong verloopt de overgang van jazzcomposities naar klassiek werk vrijwel naadloos.

Het album vangt aan met een betoverende versie van “Danses de Travers”van Erik Satie waarbij de samenwerking van het jazzquintet en de klassieke ensembles voorbeeldig klinkt. De overgang naar “Die Grunen Bohnen“van Panzani begint nogal heftig, hij nam het nummer al eerder op in 2016 voor het album”Les Âmes Perdues”met zang van Laia Genc, hier gaat het om een instrumentale versie die na het krachtige begin prima aansluit bij Satie met de rust en het melodieuze thema, een belangrijke rol is hier weggelegd voor gast speler Vincent Peirani op de accordeon. Hij moet zo langzamerhand een van de meest gevraagde muzikale gasten zijn, zo vaak kom ik hem tegen. “Ne dis pas “Fontaine je ne boirai point de ton eau” is de volgende compositie van Panzani, een rustig opgebouwd nummer met een complete synthese tussen de instrumentatie van het quintet met gitaar, accordeon, sax met de strijkers die leidt tot een fraaie apotheose. Daarna keren we weer terug in klassieke sferen met “La Muse Ménagère”van Darius Milhaud dat compleet past in het muzikale patroon van dit album, door de toevoeging van de instrumenten van het jazzquintet vind ik het eigenlijk veel spannender dan het origineel. De compositie “Mer calme à peu agitée”van Panzani kon zo uit een klassieke koker zijn gerold met de intrinsieke rust die het uitstraalt, met wederom een hoofdrol voor het stemmingsvolle geluid van de accordeon van Peirani. Het afsluitende nummer “Le Regard du père”van Olivier Messiaen past wonderwel in deze collectie mede dankzij de klanken van het Quintet van Panzani en de grote rol van zijn tenorspel.

Een geweldig album, enerzijds omdat de synthese tussen klassiek en jazz hier compleet is geslaagd en anderzijds omdat het wat mij betreft gaat over twee vliegen in één klap daar ik zowel liefhebber ben van de Franse componisten uit het begin van de 20ste eeuw en natuurlijk van de hedendaagse jazz.

Bezettingen: Christophe Panzani Quintet: Christophe Panzani (ts), Vincent Peirani (accordeon), Pierre Perchaud (gtr), Bruno Schorp (contrabas), Antoine Paganotti (drs). Quator Voce: Céçile Roubin (vln), Sarah Dayan (vln), Guillaume Becker (altvln), Lydia Shelley (cello). Arte Combo: Mayu Sato (flt), Baptiste Gibier (hobo), Annelise Clément (klt), Cyril Normand (Franse hoorn), Frank Sibold (fagot) en Isabelle Olivier (harp)

Jan van Leersum